Capibara
Dit dier staat niet op de huis- en hobbydierenlijst.
Hieronder leest u de beoordeling over dit dier.
Algemene informatie
| Familie | Caviidae |
|---|---|
| Subfamilie | Hydrochoerinae |
| Genus | Hydrochoerus |
| Soort | Hydrochoerus hydrochaeris |
| Gedomesticeerd | Nee |
| Kruising | Nee |
| Volwassen grootte | Kop-romp: 1070-1340 mm |
| Gewicht | 35-65 kg |
| Dieet | Herbivoor |
| Natuurlijke leefomgeving |
|
| Levensverwachting | 6 jaar in het wild, 12 jaar in gevangenschap |
| IUCN-status | “Least Concern” |
| CITES | Niet vermeld |
Risicoklasse F
Capibara’s zijn in staat ernstige letselschade te veroorzaken bij de mens. Daarnaast zijn in vier risicocategorieën voor “gezondheid en welzijn dier” één of meerdere risicofactor(en) vastgesteld. Om deze reden valt de capibara onder “risicoklasse F”.
Samenvatting beoordeling van de capibara
Indien er sprake is van één of meerdere relevante ernstige zoönose(n) die slechts met gespecialiseerde maatregelen beheersbaar is/zijn wordt de risicofactor aangekruist (!), maar telt deze niet mee in de eindscore. Indien er sprake is van een relevante ernstige zoönose die niet of nauwelijks beheersbaar is of er sprake is van risico op ernstige letselschade komt de diersoort direct onder risicoklasse F te vallen (XF). Indien de risicofactor van toepassing is, wordt deze aangekruist (X).
| Risicocategorie | Van toepassing | Toelichting |
|---|---|---|
| Zoönosen | ! (signalerend) | Bij de capibara zijn de hoog-risico zoönotische pathogenen Leptospira spp. en rabïes aangetoond. Dit leidt tot een signalerende toepassing van deze risicofactor. |
| Letselschade | XF | Bij capibara’s is er gevaar op zeer ernstig letsel bij de mens, waardoor de capibara direct onder risicoklasse F valt. |
| Risicocategorie | Van toepassing | Toelichting |
|---|---|---|
| Voedselopname | X |
|
| Ruimtegebruik/veiligheid | X | Capibara’s hebben zwemwater nodig. |
| Thermoregulatie | X | De capibara is aangepast aan een subtropisch en een tropisch klimaat. |
| Sociaal gedrag | X | Capibara’s hebben een lineaire dominantiehiërarchie. |
Beoordeling per risicofactor
Risico's voor de mens
| Risicofactor | Van toepassing | Toelichting |
|---|---|---|
| LG1 | ! (signalerend) | Bij de capibara zijn de hoog-risico zoönotische pathogenen Leptospira spp. (Chiacchio et al., 2014; Jorge et al., 2012) en rabïes (Chiacchio et al., 2014; Delpietro et al., 2009) aangetoond. Dit leidt tot een signalerende toepassing van deze risicofactor. |
| Risicofactor | Van toepassing | Toelichting |
|---|---|---|
| LG2 | XF |
De capibara weegt 35-65 kg en beschikt over grote snijtanden die ernstige verwondingen kunnen veroorzaken (Lacher, 2016; Vieira et al., 2015). Capibara’s kunnen agressief reageren wanneer ze gehanteerd worden. Ze moeten gesedeerd worden om ze te kunnen verplaatsen of behandelen (Hokamp et al., 2020). Gezien de grootte, morfologie en het gedrag van capibara’s kunnen ze zeer ernstig letsel bij de mens veroorzaken, waardoor de capibara direct onder risicoklasse F valt. |
Risico's voor dierenwelzijn/diergezondheid
| Risicofactor | Van toepassing | Toelichting |
|---|---|---|
| V1 | De capibara is een grazer (Barreto & Quintana, 2012; Lacher, 2016). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. | |
| V2 | X | De capibara heeft hypsodonte kiezen (Aeschbach et al., 2016; Vucetich et al., 2012). Deze risicofactor is daarom van toepassing. |
| V3 | X | Capibara’s grazen alleen nabij waterlichamen, waar zij vezelrijke planten met relatief weinig eiwitten eten (Barreto & Quintana, 2012). Capibara’s hebben een grote home range van 10-200 ha (Corriale et al., 2013; Lacher, 2016), waarin zij foerageren. Om voldoende voedingsstoffen uit hun voedsel te halen, doen capibara’s aan caecotrofie (Barreto & Quintana, 2012). Deze risicofactor is daarom van toepassing. |
| V4 | Het dieet van capibara’s bestaat uit grassen, zeggen, waterplanten, en struiken (Lacher, 2016). In het droge seizoen eten ze 26 plantsoorten en in het regenseizoen eten ze 32 plantensoorten (Barreto & Quintana, 2012). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. |
| Risicofactor | Van toepassing | Toelichting |
|---|---|---|
| R1 | Capibara’s hebben een home range van 10-200 ha (Corriale et al., 2013; Lacher, 2016). Er is sprake van overlap tussen home ranges (Corriale et al., 2013). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. | |
| R2 | Capibara’s gebruiken geen afgezonderde nestplaats (Ebensperger & Cofré, 2001; Herrera & Macdonald, 1993). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. | |
| R3 | Capibara’s zijn dociele dieren (Vieira et al., 2015), die bij gevaar via het water wegvluchten (Barreto & Quintana, 2012). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. | |
| R4 | Capibara’s gebruiken geen holen of kuilen (Ebensperger & Cofré, 2001). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. | |
| R5 | X | Capibara’s leven semi-aquatisch (Lâcher, 2016). Capibara’s foerageren, paren en ontvluchten predatoren in moerassen, lagoons, stroompjes, rivierbeddingen en waterplassen, en zijn hieraan aangepast, met zwemvliezen tussen de tenen en kleinere en hoger geplaatste ogen en oren (Barreto & Quintana, 2012; Lacher, 2016). Deze risicofactor is daarom van toepassing. |
| Risicofactor | Van toepassing | Toelichting |
|---|---|---|
| T1 | X |
Capibara’s komen voor in verschillende klimaten, namelijk een subtropisch klimaat en een tropisch klimaat (Lacher, 2016; Reid, 2016; Schults, 2005). In het leefgebied van de capibara is de gemiddelde temperatuur in de winter 16 °C en is de gemiddelde temperatuur in de zomer 27 °C, met een maximum van 44 °C. De jaarlijkse regenval ligt rond de 1700 mm (Barreto & Herrera, 1998; Corriale et al., 2013). De capibara is aangepast aan een subtropisch en een tropisch klimaat. Deze risicofactor is daarom van toepassing. |
| T2 | Er is geen evidentie gevonden dat capibara’s, naast het gebruik van waterlichamen (Barreto & Herrera, 1998; Herrera, 2012; Moreira et al., 2012), speciale zoel-, koel-, of opwarmplaatsen gebruiken. Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. | |
| T3 | Capibara’s zijn jaarrond actief (Barreto & Herrera, 1998; Corriale et al., 2013). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. |
| Risicofactor | Van toepassing | Toelichting |
|---|---|---|
| S1 | Capibara’s hebben een polygame leefwijze (Lacher, 2016). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. | |
| S2 | X | Capibara’s leven in grote familiegroepen, bestaande uit 2-30 individuen waarvan er 1 een dominant mannetje is, 1-2 subordinate mannetjes en de rest vrouwtjes zijn (Lacher, 2016; Moreira et al., 2012). Het dominante mannetje is zwaarder dan de subordinate mannetjes, en plant zich meer voort (Herrera & Macdonald, 1993; Paula & Walker, 2012). Er is sprake van een lineaire dominantiehiërarchie (Herrera & Macdonald, 1993). Deze risicofactor is daarom van toepassing. |
| S3 | Vrouwtjes zijn vanaf 1-1,5 jaar oud geslachtsrijp en hebben meestal 1-2 keer per jaar een worp (Ebensperger & Cofré, 2001; Lacher, 2016; Moreira et al., 2012). Vrouwtjes zijn 120-150 dagen drachtig en krijgen per worp gemiddeld 3,5 jongen (Lacher, 2016). Capibara’s kunnen zich jaarrond voortplanten (Lacher, 2016). Capibara’s hebben geen grote kans op overbevolking. Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. |
Verwijzingen
Aeschbach, M., Carillo, J. & Sanchez-Villagra, M. (2016). On the growth of the largest living rodent: postnatal skull and dental shape chages in capybara species. Mammalian Biology. 81(6). 558-570.
Barreto, G. & Herrera, E. (1998). Foraging patterns of capybaras in a seasonally flooded savanna of Venezuela. Journal of Tropical Ecology. 14. 87-98.
Barreto, G. & Quintana, D. (2012). Chapter 4: Foraging strategies and feeding habits of capybara's. In J. Moreira, K. Ferraz, E. Herrera & D. Macdonald, Capybara: biology, use and conservation of an exceptional neotropical species. Springer Sciences & Business Media.
Chiacchio, R., Prioste, F., Vanstreels, R., Knöbl, T., Kolber, M., Miyashiro, S. & Matushima, E. (2014). Health evaluation and survey of zoonotic pathogens in free-ranging capybaras (Hydrochoerus hydrochaeris). Journal of Wildlife Diseases. 50(3). 496-504.
Corriale, M., Muschetto, E. & Herrera, E. (2013). Influence of group sizes and food resources in homerange sizes of capybaras from Argentina. Journal of Mammalogy. 94(1). 19-28.Delpietro, H., Lord, R., Russo, R. & Gury-Dhomen, F. (2009). Observations of sylvatic rabies in northern Argentina during outbreaks of paralytic cattle rabies transmitted by vampire bats. Journal of Wildlife Diseases. 45(4). 1169-1173.
Ebensperger, L. & Cofré, H. (2001). On the evolution of group-living in the New World cursorial hystricognath rodents. Behavioral Ecology. 12(2). 227-236.
Herrera, E. (2012). Chapter 11: Capybara social behavior and use of space: patterns and processes. In J. Moreira, K. Ferraz, E. Herrera & D. Macdonald, Capybara: biology, use and conservation of an exceptional neotropical species. Springer Sciences & Business Media.
Herrera, E. & Macdonald, D. (1993). Aggression, dominance, and mating success among capybara males (Hydrochaeris hydrochaeris). Behavioural Ecology. 4(2). 114-119.
Hokamp, J., Gioia-Di Chiacchio, R. & Matushima, E. R. (2020). Chapter 9: Capybaras (Hydrochoerus hydrochaeris). In J. J. Heatley & K. E. Russell, Exotic Animal Laboratory Diagnosis (pp. 145-154). Hoboken: John Wiley & Sons, Inc.
Jorge, S., Monte, L. G., Coimbra, M. A., Albano, A. P., Hartwig, D. D., Lucas, C., Seixas, F. K., Dellagostin, O. A. & Hartleben, C. P. (2012). Detection of virulence factors and molecular typing of pathogenic leptospira from capybara. Current Microbiology. 65. 461- 464.
Lacher Jr., T. (2016). Family Caviidae (Cavies, Capybaras and Maras). In D. Wilson, T. Lacher Jr. & R. Mittermeier, Handbook of the mammals of the world vol. 6 Lagomorphs and Rodents I (pp. 406-440). Barcelona: Lynx Edicions.
Moreira, J. R., Alvarez, M. R., Tarifa, T., Pacheco, V., Taber, A., Tirira, D. G., Herrera, E. A., Ferraz, K. M. P. M. B., Aldana-Domínguez, J. & Macdonald, D. W. (2012). Chapter 1: Taxonomy, natural history and distribution of the capybara. In J. Moreira, K. Ferraz, E. Herrera & D. Macdonald, Capybara: biology, use and conservation of an exceptional neotropical species. Springer Sciences & Business Media.
Paula, T. & Walker, N. (2012). Chapter 6: Morphology and physiology of the male capybara. In J. Moreira, K. Ferraz, E. Herrera & D. Macdonald, Capybara: biology, use and conservation of an exceptional neotropical species. Springer Sciences & Business Media.
Reid, F. (2016). Hydrochoerus hydrochaeris. The IUCN Red List of Threatened Species 2016. Opgehaald van IUCN: 10.2305/IUCN.UK.2016-2.RLTS.T10300A22190005.en
Schultz, J. (2005). The Ecozones of the World. Berlin: Springer Verlag.
Vieira, C., Filho, F. & Azulay-Abulafia, L. (2015). Capybara bites: report of human injury caused by Hydrochoerus hydrochaeris. The Journal of Emergency Medicine. 49(6). 179-182.
Vucetich, M., Deschamps, C. & Pérez, M. (2012). Chapter 2: Paleontology, evolution and systematics of capybara. In J. Moreira, K. Ferraz, E. Herrera & D. Macdonald, Capybara: biology, use and conservation of an exceptional neotropical species. Springer Sciences & Business Media.
