Chinese woelmuis
Dit dier staat niet op de huis- en hobbydierenlijst.
Hieronder leest u de beoordeling over dit dier.
Algemene informatie
| Familie | Cricetidae |
|---|---|
| Subfamilie | Arvicolinae |
| Genus | Microtus (Alexandromys) |
| Soort | Microtus fortis |
| Gedomesticeerd | Nee |
| Kruising | Nee |
| Volwassen grootte |
|
| Gewicht | 36-117 g |
| Dieet | Omnivoor |
| Natuurlijke leefomgeving |
|
| Levensverwachting | 1 jaar |
| IUCN-status | “Least Concern” |
| CITES | Niet vermeld |
Risicoklasse E
Bij de Chinese woelmuis zijn in vier risicocategorieën voor “gezondheid en welzijn dier” één of meerdere risicofactor(en) vastgesteld. Hierdoor valt de Chinese woelmuis in risicoklasse E.
Samenvatting beoordeling van de Chinese woelmuis
Indien er sprake is van één of meerdere relevante ernstige zoönose(n) die slechts met gespecialiseerde maatregelen beheersbaar is/zijn wordt de risicofactor aangekruist (!), maar telt deze niet mee in de eindscore. Indien er sprake is van een relevante ernstige zoönose die niet of nauwelijks beheersbaar is of er sprake is van risico op ernstige letselschade komt de diersoort direct onder risicoklasse F te vallen (XF). Indien de risicofactor van toepassing is, wordt deze aangekruist (X).
| Risicocategorie | Van toepassing | Toelichting |
|---|---|---|
| Zoönosen | ! (signalerend) | Bij de Chinese woelmuis zijn de hoog-risico zoönotische pathogenen Coxiella burnetii, Yersinia pestis, Khabarovsk hantavirus, Vladivostok hantavirus en Leptospira spp. aangetoond en bij de sympatrische en aanverwante soort Microtus arvalis en M. agrestis zijn de hoog-risico zoönotische pathogenen Anaplasma phagocytophilum, Francisella tularensis, rabiësvirus, Tick-borne encephalitis virusen Mycobacterium microti aangetoond. Dit leidt tot een signalerende toepassing van deze risicofactor. |
| Letselschade | De risicofactor in deze risicocategorie is niet van toepassing. |
| Risicocategorie | Van toepassing | Toelichting |
|---|---|---|
| Voedselopname | X | De Chinese woelmuis heeft hypsodonte gebitselementen. |
| Ruimtegebruik/veiligheid | X |
|
| Thermoregulatie | X | De Chinese woelmuis is lokaal aangepast aan een subtropisch, subarctisch en gematigd klimaat met zomerse regen. |
| Sociaal gedrag | X |
|
Beoordeling per risicofactor
Risico's voor de mens
| Risicofactor | Van toepassing | Toelichting |
|---|---|---|
| LG1 | ! (signalerend) | Bij de Chinese woelmuis zijn de hoog-risico zoönotische pathogenen Coxiella burnetii (Liu et al., 2013), Yersinia pestis (Dubyanskiy & Yeszhanov, 2016), Khabarovsk hantavirus (Hörling et al., 1996), Vladivostok hantavirus (Zou et al., 2008) en Leptospira spp. (Liu et al., 2008) aangetoond en bij de sympatrische en aanverwante soort Microtus arvalis en M. agrestis zijn de hoog-risico zoönotische pathogenen Anaplasma phagocytophilum (Matei et al., 2018; Szekeres et al., 2015), Francisella tularensis (Rodríguez-Pastor et al., 2018), rabiësvirus (Carey & McLean, 1983), tick-borne encephalitis virus (Achazi et al., 2011) en Mycobacterium microti (Burthe et al., 2008) aangetoond. Dit leidt tot een signalerende toepassing van deze risicofactor. |
| Risicofactor | Van toepassing | Toelichting |
|---|---|---|
| LG2 | Op basis van de grootte, morfologie en het gedrag van de Chinese woelmuis is het niet aannemelijk dat de dieren ernstig letsel zullen veroorzaken bij de mens (Pardiñas et al., 2017). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. |
Risico's voor dierenwelzijn/diergezondheid
| Risicofactor | Van toepassing | Toelichting |
|---|---|---|
| V1 | De Chinese woelmuis is een omnivoor (Pardiñas et al., 2017). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. | |
| V2 | X | De Chinese woelmuis heeft elodonte snijtanden en hypsodonte kiezen (Chaline et al., 1999; Lacher et al., 2016; Pardiñas et al., 2017). Deze risicofactor is daarom van toepassing. |
| V3 | Er is geen wetenschappelijke literatuur gevonden over de tijd die de Chinese woelmuis dagelijks besteedt aan foerageren. Chinese woelmuizen doen aan larderhoarden (Pardiñas et al., 2017). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. | |
| V4 | Het dieet van Chinese woelmuizen bestaat uit planten uit meerdere families en insecten (Pardiñas et al., 2017; Yong et al., 2012). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. |
| Risicofactor | Van toepassing | Toelichting |
|---|---|---|
| R1 | Chinese woelmuizen zijn agressief naar soortgenoten die niet tot hun familiegroep behoren. Er is geen wetenschappelijke literatuur gevonden over het gebruik van de home range door de Chinese woelmuis. Home ranges binnen de subfamilie (Arvicolinae) zijn relatief klein (<0,5 ha) (Pardiñas et al., 2017; Yang et al., 2007). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. | |
| R2 | X | Chinese woelmuizen gebruiken een afgezonderde nestplaats voor het werpen en grootbrengen van jongen (Liu et al., 2001; Pardiñas et al., 2017; Zhang et al., 2016). Deze risicofactor is daarom van toepassing. |
| R3 | De Chinese woelmuis is schichtig en vlucht behendig en doelgericht naar dekking bij tekenen van gevaar (Pardiñas et al., 2017). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. | |
| R4 | X | Chinese woelmuizen gebruiken uitsluitend zelf-gegraven holen en maken meerdere type holen, van schuilplaatsen tot winternesten (Pardiñas et al., 2017). Deze risicofactor is daarom van toepassing. |
| R5 | Voor Chinese woelmuizen zijn er geen specifieke omgevingselementen essentieel Batsaikhan & Tsytsulina, 2016). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. |
| Risicofactor | Van toepassing | Toelichting |
|---|---|---|
| T1 | X |
De Chinese woelmuis komt voor in verschillende klimaten, namelijk in een subtropisch, subarctisch en gematigd klimaat met zomerse regen (Batsaikhan & Tsytsulina, 2016; Schultz, 2005; Xu et al., 2015). De gemiddelde minimumtemperatuur in de gematigde bossen van Noordoost-China waar Chinese woelmuizen voorkomen is 3 °C (met een uiterste minimumtemperatuur van -32 °C) en de gemiddelde maximumtemperatuur is 18 °C (met een uiterste maximumtemperatuur van 36 °C). De gemiddelde jaarlijkse neerslaghoeveelheid is 500 mm en de luchtvochtigheid is gemiddeld 60% (Meteoblue, 2021). De Chinese woelmuis komt voor in een subtropisch, subarctisch en gematigd klimaat met zomerse regen en populaties zijn lokaal aangepast aan het klimaat. Deze risicofactor is daarom van toepassing. |
| T2 | Uit gedetailleerd gedragsonderzoek is niet gebleken dat Chinese woelmuizen gebruik maken van een speciale zoel-, koel- of opwarmplaats (Pardiñas et al., 2017). Bovendien maken Chinese woelmuizen gebruik van een hol. Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. | |
| T3 | Chinese woelmuizen zijn jaarrond actief (Zhengjun et al., 1996). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. |
| Risicofactor | Van toepassing | Toelichting |
|---|---|---|
| S1 | Chinese woelmuizen hebben een polygame leefwijze (Guo et al., 2001; Pardiñas et al., 2017). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. | |
| S2 | X | Chinese woelmuizen leven in familiegroepen. Familiegroepen van aanverwante soorten met overeenkomsten in ecologie binnen de subfamilie Arvicolinae hebben een despotische dominantiehiërarchie met één mannetje en één of meerdere vrouwtjes dominant over meerdere onderdanige nakomelingen (Liu et al., 2013; Pardiñas et al., 2017; Zhang et al., 2006). Deze risicofactor is daarom van toepassing. |
| S3 | X | Chinese woelmuis vrouwtjes zijn vanaf 45-50 dagen geslachtsrijp en kunnen 12 keer per jaar werpen. Vrouwtjes kunnen 17 dagen na een bevalling weer drachtig raken. Vrouwtjes zijn 17-20 dagen drachtig en krijgen per worp gemiddeld 5-8 jongen. De Chinese woelmuis plant zich jaarrond voort (Pardiñas et al., 2017; Zhengjun et al., 1996). Chinese woelmuizen hebben een grote kans op overbevolking. Deze risicofactor is daarom van toepassing. |
Verwijzingen
Achazi, K., Růžek, D., Donoso-Mantke, O., Schlegel, M., Sheikh Ali, H., Wenk, M., Schmidt-Chanasit, J., Ohlmeyer, L., Rühe, F., Vor, T., Kiffner, C., Kallies, R., Ulrich, R. G. & Niedrig, M. (2011). Rodents as Sentinels for the Prevalence of Tick-Borne Encephalitis Virus. Vector-Borne and Zoonotic Diseases. 11(6). 641-647.
Batsaikhan, N. & Tsytsulina, K. (2016). Microtus fortis. The IUCN Red List of Threatened Species 2016. Opgehaald van IUCN: 10.2305/IUCN.UK.2016-3.RLTS.T13430A2235311.en
Burthe, S., Bennett, M., Kipar, A., Lambin, X., Smith, A., Telfer, S. & Begon, M. (2008). Tuberculosis (Mycobacterium microti) in wild field vole populations. Parasitology. 135(3). 309-317.
Carey, A. & McLean, R. (1983). The ecology of Rabiës: Evidence of co-adaptation. Journal of Applied Ecology. 20. 777-800.
Dubyanskiy, V. & Yeszhanov, A. (2016). Ecology of Yersinia pestis and the Epidemiology of Plague. In R. Yang & A. Anisimov, Yersinia pestis: Retrospective and Perspective (pp. 101-170). Dordrecht, Nederland: Springer.
Guo, C., Wang, Y., Zhang, M. & Chen, A. (2001). Analysis on the colony structure of Microtus fortis in different breeding season in Donting Lake region. Acta Theriologica Sinica. 1.
Hörling, J., Chizhikov, V., Lundkvist, A., Jonsson, M., Ivanov, L., Dekonenko, A., Niklasson, B., Dzagurova, T., Peters, C. J., Tkachenko, E. & Nichol, S. (1996). Khabarovsk virus: a phylogenetically and serologically distinct Hantavirus isolated from Microtus fortis trapped in fareast Russia. Journal of General Virology. 77. 687-694.
Lacher Jr., T., Murphy, W., Rogan, J., Smith, A. & Upham, N. (2016). Evolution, phylogeny, ecology and conservation of the Clade Glires: Lagomorpha and Rodentia. In D. Wilson, T. Lacher Jr. & R. Mittermeier, Handbook of the Mammals of the World. Vol. 6. Lagomorphs and Rodents I (pp. 1528). Barcelona: Lynx Edicions.
Liu, F.-Q., Gao, L.-D. & Wu, Z.-G. (2008). Study on Leptospira Infection of Rats in Hunan Province in 2006. Practical Preventive Medicine. 1.
Liu, L., Baoliiang, X., Yinggun, F., Ming, L., Yu, Y., Yong, H., Shasha, W., Manxia, H., Tianyu, G., Chao, J., Xiaohong, S. & Jing, W. (2013). Coxiella burnetii in Rodents on Heixiazi Island at the SinoRussion Border. American Journal of Tropical Medicine annd Hygiene. 88(4). 770-773.
Liu, Z., He, Y., Zhang, X., Yang, R. & Zhang, H. (2001). Laboratory Observation on Breeding and Growth and Development of Microtus fortis. Acta Laboratorium Animalis Scientia Sinica. 1.
Matei, I. A., D'Amico, G., Ionică, A. M., Kalmár, Z., Corduneanu, A., Sándor, A. D., Fiţ, N., Bogdan, L., Gherman, C. M. & Mihalca, A. D. (2018). New records for Anaplasma phagocytophilum infection in small mammal species. Parasites & Vectors. 11(193).
Meteoblue (2021), Huguan, China. Opgehaald van Meteoblue: https://www.meteoblue.com/en/weather/historyclimate/weatherarchive/hugu… 8?fcstlength=1y&year=2020&month=3
Pardiñas, U. F. J., Myers, P., León-Paniagua, L., Ordóñez Garza, N., Cook, J. A., Kryštufek, B., Haslauer, R., Bradley, R. D., Shenbrot, G. I. & Patton, J. L. (2017). Family Cricetidae (True Hamsters, Voles, Lemmings and New World Rats and Mice). In D. E. Wilson, T. E. Lacher Jr. & R. A. Mittermeier, Handbook of the mammals of the world. 7. Rodents II (pp. 204-535). Barcelona: Lynx Edicions.
Rodríguez-Pastor, R., Escudero, R., Lambin, X., Vidal, D., Gil, H., Jado, I., Rodríguez-Vargas, M., LuqueLarena, J. J. & Mougeot, F. (2018). Zoonotic pathogens in fluctuating common vole (Microtus arvalis) populations: occurrence and dynamics. Parasitology. 146(3). 389-398.
Schultz, J. (2005). The Ecozones of the World. Berlin: Springer Verlag.
Szekeres, S., Coipan, E., Rigó, K., Majoros, G., Jahfari, S., Sprong, H. & Földvári, G. (2015). Candidatus Neoehrlichia mikurensis and Anaplasma phagocytophilum in natural rodent and tick communities in Southern Hungary. Ticks and Tick-Borne Diseases. 6(2). 111-116.
Xu, Z., Zhao, Y., Li, B., Zhang, M., Shen, G. & Wang, Y. (2015). Habitat evaluation for outbreak of Yangtze voles (Microtus fortis) and management implications. Integrative Zoology. 10. 267-281.
Yang, Y., Liu, Z. & Liu, J. (2007). Effect on aggressive behavior of reed voles Microtus fortis by food, predation and interspecific competition. Acta Ecologica Sinica. 10.
Yong, Z., Zhang, M., Guo, C., Wang, Y., Li, B. & Zhu, J. (2012). Summer migration feeding habits of Microtus fortis at Donting Lake dam. Chinese Journal of Vector Biology and Control. 23(1). 1014.
Zhang, C., Wang, H. & Yan, J. (2012). Leptospirosis prevalence in Chinese populations in the last two decades. Microbes and Infection. 14. 317-323.
Zhang, M., Han, Q., Shen, G., Wang, Y., Li, B., Guo, C. & Zhou, X. (2016). Reproductive characteristics of the Yangtze vole (Microtus fortis calamorum) under laboratory feeding conditions. Animal Reproduction Science. 164. 64-71.
Zhengjun, W., Anguo, C., Bo, L., Cong, G., Yong, W. & Meiwen, Z. (1996). Studies on the breeding characteristics of Yangtze vole (Microtus fortis) in Dongting Lake area. Acta Theriologica Sinica. 16(2). 142-150.
Zou, Y., Xiao, Q.-Y., Dong, X., Lv, W., Zhang, S., Li, M.-H., Plyusnin, A. & Zhang, Y.-Z. (2008). Genetic analysis of hantaviruses carried by reed voles Microtus fortis in China. Virus Research. 137. 122128.
