Finlaysonklappereekhoorn
Dit dier staat niet op de huis- en hobbydierenlijst.
Hieronder leest u de beoordeling over dit dier.
Algemene informatie
| Familie | Sciuridae |
|---|---|
| Subfamilie | Callosciurinae |
| Genus | Callosciurus |
| Soort | Callosciurus finlaysonii |
| Gedomesticeerd | Nee |
| Kruising | Nee |
| Volwassen grootte |
|
| Gewicht | c.278 g |
| Dieet | Omnivoor |
| Natuurlijke leefomgeving |
|
| Levensverwachting | 5 jaar wild, 13 jaar gevangenschap |
| IUCN-status | “Least Concern” |
| CITES | Niet vermeld |
Risicoklasse E
Bij de finlaysonklappereekhoorn zijn in vier risicocategorieën voor “gezondheid en welzijn dier” één of meerdere risicofactor(en) vastgesteld. Hierdoor valt de finlaysonklappereekhoorn in risicoklasse E.
Samenvatting beoordeling van de finlaysonklappereekhoorn
Indien er sprake is van één of meerdere relevante ernstige zoönose(n) die slechts met gespecialiseerde maatregelen beheersbaar is/zijn wordt de risicofactor aangekruist (!), maar telt deze niet mee in de eindscore. Indien er sprake is van een relevante ernstige zoönose die niet of nauwelijks beheersbaar is of er sprake is van risico op ernstige letselschade komt de diersoort direct onder risicoklasse F te vallen (XF). Indien de risicofactor van toepassing is, wordt deze aangekruist (X).
| Risicocategorie | Van toepassing | Toelichting |
|---|---|---|
| Zoönosen | ! (signalerend) | Bij de finlaysonklappereekhoorn is het hoog-risico zoönotische pathogeen VSBV-1 aangetoond. Bij meerdere sympatrische en aanverwante soorten zijn de hoog-risico zoönotische pathogenen Leptospira spp. en Yersinia pestis aangetoond. Dit leidt tot een signalerende toepassing van deze risicofactor. |
| Letselschade | De risicofactor in deze risicocategorie is niet van toepassing. |
| Risicocategorie | Van toepassing | Toelichting |
|---|---|---|
| Voedselopname | X | Finlaysonklappereekhoorns moeten dagelijks langdurig foerageren. |
| Ruimtegebruik/veiligheid | X |
|
| Thermoregulatie | X | De finlaysonklappereekhoorn is lokaal aangepast aan een tropisch-, subtropisch en mediterraan klimaat. |
| Sociaal gedrag | X | Finlaysonklappereekhoorns hebben een lineaire dominantiehiërarchie. |
Beoordeling per risicofactor
Risico's voor de mens
| Risicofactor | Van toepassing | Toelichting |
|---|---|---|
| LG2 | Op basis van de grootte, morfologie en het gedrag van de finlaysonklappereekhoorn is het niet aannemelijk dat de dieren ernstig letsel zullen veroorzaken bij de mens (Koprowski et al., 2016). Deze risicocategorie is daarom niet van toepassing. |
| Risicofactor | Van toepassing | Toelichting |
|---|---|---|
| LG1 | ! (signalerend) | Bij de finlaysonklappereekhoorn is het hoog-risico zoönotische pathogeen VSBV-1 aangetoond (Hoffmann et al., 2015; Schlottau et al., 2017ab; Tappe et al., 2017). Bij meerdere sympatrische en aanverwante soorten zijn de hoog-risico zoönotische pathogenen Leptospira spp. (Gozzi et al., 2013) en Yersinia pestis (Jalal et al., 2019) aangetoond. Dit leidt tot een signalerende toepassing van deze risicofactor. |
Risico's voor dierenwelzijn/diergezondheid
| Risicofactor | Van toepassing | Toelichting |
|---|---|---|
| V1 | De finlaysonklappereekhoorn is een omnivoor (Koprowski et al., 2016). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. | |
| V2 | De finlaysonklappereekhoorn heeft geen hypsodonte gebitselementen (Koprowski et al., 2016). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. | |
| V3 | X | De finlaysonklappereekhoorn is dagactief met piekmomenten in activiteit in de ochtend en avond (Kobayashi et al., 2020; Koprowski et al., 2016). Het overgrote deel van de actieve tijd wordt gespendeerd aan foerageren in bomen en de finlaysonklappereekhoorn komt bijna niet op de grond (Bertolino et al., 2004; Koprowski et al., 2016). De actieve tijd van boomeekhoorns uit de subfamilie Callosciurinae wordt voornamelijk besteed aan foerageren (53,9 +/- 9,2 %) (Bertolino et al., 2004). Finlaysonklappereekhoorns eten zaden en scatterhoarden (Bertolino et al., 2004; Kitamura et al., 2004). Deze risicofactor is daarom van toepassing. |
| V4 | Het dieet van de finlaysonklappereekhoorn bestaat uit fruit, zaden, knoppen, bloemen, schors, sap en insecten (Koprowski et al., 2016). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. |
| Risicofactor | Van toepassing | Toelichting |
|---|---|---|
| R1 | Finlaysonklappereekhoorns hebben een home range van 0,03-0,27 km2 (Kobayashi et al., 2020). Home ranges van finlaysonklappereekhoorns uit de Italiaanse populatie overlappen enorm (Bertolino et al., 2004; Koprowski et al., 2016). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. | |
| R2 | X | Finlaysonklappereekhoorns gebruiken een afgezonderde nestplaats voor het werpen en grootbrengen van jongen en als nachtrustplaats (Ancillotto et al., 2018; Bertolino et al., 2004; Koprowski et al., 2016). Deze risicofactor is daarom van toepassing. |
| R3 | De finlaysonklappereekhoorn is door zijn arboreale levensstijl erg behendig en vlucht doelgericht naar hoge schuilplekken (Koprowski et al., 2016). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. | |
| R4 | Finlaysonklappereekhoorns gebruiken geen holen of kuilen (Bertolino et al., 2004; Koprowski et al., 2016). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. | |
| R5 | X | Finlaysonklappereekhoorns leven arboreaal (Bertolino et al., 2004; Koprowski et al., 2016). Deze risicofactor is daarom van toepassing. |
| Risicofactor | Van toepassing | Toelichting |
|---|---|---|
| T1 | X | De finlaysonklappereekhoorn komt voor in verschillende klimaten, namelijk een tropisch, subtropisch en mediterraan klimaat (Koprowski et al., 2016; Schultz, 2005). De gemiddelde minimumtemperatuur in de mediterrane bossen van Acqui Terme (Italië) waar finlaysonklappereekhoorns voorkomen is 11 °C (met een uiterste minimumtemperatuur van -10 °C) en de gemiddelde maximumtemperatuur is 21 °C (met een uiterste maximumtemperatuur van 38 °C). De gemiddelde jaarlijkse neerslaghoeveelheid is 250 mm en de gemiddelde luchtvochtigheid is 70% (Meteoblue, 2020). De gemiddelde minimumtemperatuur in de tropische bossen van Zuidoost-Azië waar finlaysonklappereekhoorns voorkomen is 20 °C (met een uiterste minimumtemperatuur van 17 °C) en de gemiddelde maximumtemperatuur is 26 °C (met een uiterste maximumtemperatuur van 40 °C). De gemiddelde jaarlijkse neerslaghoeveelheid is 4000 mm en de gemiddelde luchtvochtigheid is 85% (Schultz, 2005). De finlaysonklappereekhoorn komt voor in een tropisch, subtropisch en mediterraan klimaat en populaties zijn lokaal aangepast aan het klimaat. Deze risicofactor is daarom van toepassing. |
| T2 | Uit gedetailleerd gedragsonderzoek is niet gebleken dat finlaysonklappereekhoorns gebruik maken van een speciale zoel-, koel- of opwarmplaats. Bovendien gebruiken zij hun dikke staart als bescherming tegen buitentemperaturen (Koprowski et al., 2016). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. | |
| T3 | Finlaysonklappereekhoorns zijn jaarrond actief (Koprowski et al., 2016). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. |
| Risicofactor | Van toepassing | Toelichting |
|---|---|---|
| S1 | Er is geen wetenschappelijke literatuur gevonden over de leefwijze van de finlaysonklappereekhoorn. Verwante soorten in de subfamilie (Callosciurinae) zijn promiscue en solitair (Koprowski et al., 2016; Tamura et al., 2018). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. | |
| S2 | X | Er is geen wetenschappelijke literatuur gevonden over de dominantiehiërarchie van de finlaysonklappereekhoorn. Verwante soorten in de subfamilie (Callosciurinae) leven solitair en hebben vaak overlappende home ranges. Bij deze soorten is er sprake van een lineaire dominantiehiërarchie, die het meest prominent aanwezig is tijdens het paarseizoen (Farentinos, 1972; Koprowski et al., 2016; Tamura et al., 1988). Deze risicofactor is daarom van toepassing. |
| S3 | Er is weinig wetenschappelijke literatuur gevonden over de voortplanting van finlaysonklappereekhoorns. Verwante soorten in de subfamilie (Callosciurinae) zijn binnen het eerste levensjaar geslachtsrijp en kunnen 2-3 keer per jaar werpen. Vrouwtjes zijn 39-44 dagen drachtig en krijgen per worp 1-2 jongen. Ze planten zich jaarrond voort. In de geïntroduceerde populaties van finlaysonklappereekhoorns zijn drie paarseizoenen per jaar geobserveerd: in april, juli-augustus en november-december. Finlaysonklappereekhoorns hebben geen grote kans op overbevolking (Koprowski et al., 2016). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. |
Verwijzingen
Ancillotto, L., Notomista, T., Mori, E., Bertolino, S. & Russo, D. (2018). Assessment of Detection Methods and Vegetation Associations for Introduced Finlayson’s Squirrels (Callosciurus finlaysonii) in Italy. Environmental Management. 61(5). 1-9.
Bertolino, S., Mazzoglio, P. J., Vaiana, M. & Currado, I. (2004). Activity budget and foraging behaviour of introduced Callosciurus finlaysonii (Rodentia, Sciuridae) in Italy. Journal of Mammalogy. 85(2). 254-259
Duckworth, J.W. (2017). Callosciurus finlaysonii. The IUCN Red List of Threatened Species 2017. Opgehaald van IUCN: https://www.iucnredlist.org/species/3596/22254494.
Farentinos, R. C. (1972). Social dominance and mating activity in the tassel-eared squirrel (Sciurus aberti ferreus). Anim. Behav. 20. 316-326.
Gozzi, A., Guichón, M. L., Benitez, V., Romero, G. N. & Brihuega, C. (2013). First isolation of Leptospira interrogans from the arboreal squirrel Callosciurus erythraeus introduced in Argentina. Wildlife Biology. 19. 483-489.
Hoffmann, B., Tappe, D., Höper, D., Herden, C., Boldt, A., Mawrin, C., Niederstraßer, O., Müller, T., Jenckel, M., van der Grinten, E., Lutter, C., Abendroth, B., Teifke, J. P., Cadar, D., Schmidt-Chanasit, J., Ulrich, R. G. & Beer, M. (2015). A Variegated Squirrel Bornavirus Associated with Fatal Human Encephalitis. N Engl J Med. 373. 154-162.
Jalal, M. S., Islam, M. Z., Dutta, A., Dhar, P. K., Das, A., Hasan, M. M., Barua, H., Biswas, P. K., & Ahad, A. (2019). Antibiotic resistant zoonotic bacteria in Irrawaddy squirrel (Callosciurus pygerythrus). Veterinary medicine and science, 5(2), 260–268.
Kitamura, S., Suzuki, S., Yumoto, T., Poonswad, P., Chuailua, P., Plongmai, K., Noma, N., Maruhashi, T. & Suckasam, C. (2004). Dispersal of Aglaia spectabilis, a Large-Seeded Tree Species in a Moist Evergreen Forest in Thailand. Journal of Tropical Ecology. 20. 421-427.
Kobayashi, S., Placksanoi, J., Taksin, A., Waengsothorn, S., Aryuthaka, C., Panha, S. & Izawa, M. (2020). Activity pattern and resource use of two Callosciurus species in different habitats in northeastern Thailand. Raffles Bulletin of Zoology. 68. 654-661.
Koprowski, J. L., Goldstein, E. A., Bennett, K. R. & Pereira Mendes, C. (2016). Family Sciuridae (Squirrels). In D. E. Wilson, T. E. Lacher Jr. & R. A. Mittermeier, Handbook of the mammals of the world. 6. Lagomorphs and Rodents I (pp. 648-837). Barcelona: Lynx Edicions.
Kuramoto, T., Torii, H., Ikeda, H., Endo, H., Rerkamnuaychoke, W. & Oshida, T. (2012). Mitochondria DNA sequences of Finlayson’s squirrel found in Hamamatsu, Shizuoka Prefecture, Japan. Mammal Study. 37. 63-67.
de Magalhaes, J. P. & Costa, J. (2009) A database of vertebrate longevity records and their relation to other life-history traits. Journal of Evolutionary Biology. 22(8). 1770-1774.
Meteoblue (2020). Acqui Terme, Italy. Opgehaald van Meteoblue: https://www.meteoblue.com/en/weather/historyclimate/climatemodelled/acq….
Schlottau, K., Jenckel, M., van den Brand, J., Fast, C., Herden, C., Höper, D., Homeier-Bachmann, T., Thielebein, J., Mensing, N., Diender, B., Hoffmann, D., Ulrich, R. G., Mettenleiter, T. C., Koopmans, M., Tappe, D., Schmidt-Chanasit, J., Reusken, C. B. E. M., Beer, M. & Hoffmann, B. (2017a). Variegated Squirrel Bornavirus 1 in Squirrels, Germany and the Netherlands. Emerging Infectious Diseases. 23(3). 477-481.
Schlottau, K., Hoffmann, B., Homeier-Bachmann, T., Fast, C., Ulrich, R. G., Beer, M. & Hoffmann, D. (2017b). Multiple detection of zoonotic variegated squirrel bornavirus 1 RNA in different squirrel species suggests a possible unknown origin for the virus. Arch Virol. 162. 2747–2754.
Schultz, J. (2005). The Ecozones of the World: The Ecological Divisions of the Geosphere (2nd ed.). Stuttgart: Springer.
Tamura, N., Hayashi, F. & Miyashita, K. (1988). Dominance hierarchy and mating behaviour of the Formosan squirrel, Callosciurus erythraeus thaiwanensis. Journal of Mammalogy. 69(2). 320-331.
Tamura, N., Boonkhaw, P., Prayoon, U., Kachanasaka, B. & Hayashi, F. (2018). Mating calls are a sensitive indicator of phylogenetic relationships in tropical tree squirrels (Callosciurus spp.). Mammalian Biology. 93. 198-206.
Tappe, D., Schmidt-Chanasit, J., Reusken, C. B. E. M., Beer, M. & Hoffmann, B. (2017). Variegated Squirrel Bornavirus 1 in Squirrels, Germany and the Netherlands. Emerging Infectious Diseases. 23(3). 477-481.
