Witbuikegel

Gepubliceerd op:
30 november 2023

Dit dier staat niet op de huis- en hobbydierenlijst.

Hieronder leest u de beoordeling over dit dier.

Algemene informatie

Algemene informatie (Best, 2018; Lennox, 2007)
Familie Erinaceidae 
Subfamilie Erinaceinae
Genus Atelerix
Soort Atelerix albiventris 
Gedomesticeerd Nee
Kruising Nee
Volwassen grootte
  • Kop-romp: 140-258 mm
  • Staart: 9-25 mm
Gewicht 250-680 g
Dieet Omnivoor
Natuurlijke leefomgeving
  • Verspreiding: Van Oost-Senegal tot Eritrea, Djibouti, en Somalië.
  • Habitat: Graslanden, struikgewassen, scrubland, shrubland, bossen, agrarische landschappen, heuvels en bergen.
Levensverwachting 4-6 jaar
IUCN-status “Least Concern” 
CITES Niet vermeld

Risicoklasse D

Bij de witbuikegel zijn in drie risicocategorieën voor “gezondheid en welzijn dier” één of meerdere risicofactor(en) vastgesteld. Hierdoor valt de witbuikegel in risicoklasse D.

Samenvatting beoordeling van de witbuikegel

Indien er sprake is van één of meerdere relevante ernstige zoönose(n) die slechts met gespecialiseerde maatregelen beheersbaar is/zijn wordt de risicofactor aangekruist (!), maar telt deze niet mee in de eindscore. Indien er sprake is van een relevante ernstige zoönose die niet of nauwelijks beheersbaar is of er sprake is van risico op ernstige letselschade komt de diersoort direct onder risicoklasse F te vallen (XF). Indien de risicofactor van toepassing is, wordt deze aangekruist (X).

Gezondheid mens
Risicocategorie Van toepassing Toelichting
Zoönosen ! (signalerend) Bij de witbuikegel is het hoog-risico zoönotische pathogeen Crimean-Congo hemorrhagic fever virus aangetoond en bij de aanverwante soort Atelerix algirus is het hoog-risico zoönotische 
pathogeen Yersinia pestis aangetoond. Dit leidt alleen in het geval van wildvang tot een signalerende toepassing van deze risicofactor.
Letselschade   De risicofactor in deze risicocategorie is niet van toepassing.

 

Gezondheid en welzijn dier
Risicocategorie Van toepassing Toelichting
Voedselopname X  
  X
  • Witbuikegels gebruiken een afgezonderde nestplaats.
  • Witbuikegels gebruiken zelf gegraven holen.
Thermoregulatie X De witbuikegel is aangepast aan een tropisch klimaat.
Sociaal gedrag   In deze risicocategorie zijn geen risicofactoren van toepassing.

Beoordeling per risicofactor

Risico's voor de mens

Zoönosen
Risicofactor Van toepassing Toelichting
LG1 ! (signalerend) Bij de witbuikegel is het hoog-risico zoönotische pathogeen Crimean-Congo hemorrhagic fever virus aangetoond (Causey et al., 1970) en bij de aanverwante soort Atelerix algirus is het hoog-risico zoönotische pathogeen Yersinia pestisaangetoond (Malek et al., 2015; Rajerison et al., 2009). Dit leidt alleen in het geval van wildvang tot een signalerende toepassing van deze risicofactor.

 

Letselschade
Risicofactor Van toepassing Toelichting
LG2   Op basis van de grootte en het gedrag van de witbuikegel (Best, 2018) is het niet aannemelijk dat de dieren ernstig letsel zullen veroorzaken bij de mens. Deze risicofactor is daarom niet van toepassing.

Risico's voor dierenwelzijn/diergezondheid

Voedselopname
Risicofactor Van toepassing Toelichting
V1   De witbuikegel is een omnivoor (Best, 2018). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing.
V2   De witbuikegel heeft geen hypsodonte gebitselementen (Berkovitz, 2018). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing.
V3 X Witbuikegels leven in gras-, struik of boslandschappen (Best, 2018) en jagen op kleine voedsel-items, zoals ongewervelde en kleine gewervelde dieren, die geregeld opgegraven moeten worden (Best, 2018; Santana et al., 2010). Er is geen wetenschappelijke literatuur gevonden over de tijd die witbuikegels dagelijks besteden aan foerageren. De aanverwante grootooregels zijn dagelijks 5-6 uur bezig met foerageren en moeten grote afstanden afleggen om aan genoeg voedsel te komen (Desoky, 2019; Schoenfeld & YomTov, 1985) Deze risicofactor is daarom van toepassing.
V4   Het dieet van witbuikegels bestaat uit ongewervelden, kleine gewervelden, eieren, plantenwortels en fruit (Best, 2018; Santana et al., 2010). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing.

 

Ruimtegebrek/veiligheid
Risicofactor Van toepassing Toelichting
R1   Witbuikegels hebben een home range van 200-300 m2. Er is geen wetenschappelijke literatuur gevonden over territoriaal patrouilleergedrag van de witbuikegel. Het wordt niet aannemelijk geacht dat zij territoriaal gedrag vertonen, gezien de aanverwante grootooregel grote overlap heeft tussen homeranges en geen territoriaal gedrag vertoont (Schoenfeld & Yom-Tov, 1985). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing.
R2 X Witbuikegels gebruiken een afgezonderde nestplaats voor het werpen en grootbrengen van jongen (Best, 2018; Santana et al., 2010). Deze risicofactor is daarom van toepassing.
R3   Bij gevaar duiken witbuikegels in elkaar en zetten hun stekels uit (Best, 2018). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing.
R4 X Witbuikegels gebruiken zelf gegraven holen (Best, 2018). Deze risicofactor is daarom van toepassing.
R5   Voor witbuikegels zijn er geen specifieke omgevingselementen essentieel (Best, 2018). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing.

 

Thermoregulatie
Risicofactor Van toepassing Toelichting
T1 X Witbuikegels leven in een tropisch klimaat (Best, 2018; Schultz J. , 2005). De gemiddelde maandelijkse minimumtemperatuur komt niet onder de 18 °C. In de warmste maanden ligt de gemiddelde temperatuur rond de 30 °C met maximum temperaturen van boven de 40 °C. De gemiddelde jaarlijkse neerslaghoeveelheid ligt tussen de 500-1500 mm (Schultz J. , 2005). De witbuikegel gaat in torpor wanneer de omgevingstemperatuur voor een langere periode onder de 18 °C daalt (Mori & O'Brien, 1997). De witbuikegel is aangepast aan een tropisch klimaat. Deze risicofactor is daarom van toepassing.
T2   Er is geen wetenschappelijke literatuur gevonden over het gebruik van zoel-, koel-, of opwarmplaatsen. Het gebruik hiervan wordt ook niet aannemelijk geacht omdat witbuikegels schemer- en nachtdieren zijn (Best, 2018). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing.
T3   Witbuikegels gaan in torpor, maar houden geen obligate winterslaap (Best, 2018; Mori & O’Brien, 1997; Santana et al., 2010). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing.

 

Sociaal gedrag
Risicofactor Van toepassing Toelichting
S1   Witbuikegels hebben een solitaire leefwijze (Best, 2018). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing.
S2   Witbuikegels leven solitair (Best, 2018). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing.
S3   Vrouwtjes zijn vanaf 2-8 maanden oud geslachtsrijp en hebben een spontane ovulatie en kunnen meerdere nestjes per jaar krijgen (Best, 2018; Mori & O'Brien, 1997). Vrouwtjes zijn 35-37 dagen drachtig en krijgen per worp gemiddeld 3-5 jongen (Best, 2018). Witbuikegels hebben geen grote kans op overbevolking. Deze risicofactor is daarom niet van toepassing.

Verwijzingen

Berkovitz, B. S. (2018). General introduction . In B. S. Berkovitz, The teeth of mammalian vertebrates.(pp. 1-24). Elsevier inc. .

Best, T. (2018). Family Erinaceidae (Hedgehogs and Gymnures). In D. Wilson, & R. Mittermeier, Handbook of the mammals of the world vol. 8: Insectivores, Sloths and Colugos (pp. 288-330). Barcelona: Lynx.

Causey, O., Kemp, G., Madbouly, M., & David-West, T. (1970). Congo virus from domestic livestock, african hedgehog, and arthropods in nigeria. The American Journal of Tropical Medicine and Hygiene, 19(5), 846-850.

Desoky, A. (2019). New record of long-eared hedgehog, Hemiechinus auritus (Gmelin, 1770) in Sohag Governorate, Egypte. Biomedical, journal of scientific & technical research, 19(1), 14036-14037.

Lennox, A. (2007). Emergency and critical care procedures in sugar gliders (petaurus breviceps), african hedgehogs (atelerix albiventris), and prairie dogs (cynomys spp). The Veterinary Clinics of North America. Exotic Animal Practice, 10(2), 533-555.

Malek, M., Hammani, A., Beneldjouzi, A., & Bitam, I. (2015). Enzootic plague foci, Algeria. New Microbes and New Infections, 4(C), 13-16.

Mori, M., & O'Brien, S. (1997). Husbandry and medical management of African hedgehogs. IOWA State Univ. Digit. Repos. , 64-72.

Rajerison, M., Dartevelle, S., & Ralafiarisoa, L. (2009). Development and Evaluation of Two Simple, Rapid Immunochromatographic Tests for the Detection of Yersinia pestis Antibodies in Humans and Reservoirs. Plos.

Santana, E., Jantz, H., & Best, T. (2010). Atelerix albiventris (Erinaceomorpha: Erinaceidae). Mammalian Species, 42(1), 99-110.

Schoenfeld, M., & Yom-Tov, Y. (1985). The biology of two species of hedgehogs, Erinaceus europaeus concolor and Hemiechinus auritus aegyptius, in Israel. Mammalia, 49(3).

Schultz, J. (2005). The Ecozones of the World. Berlin: Springer Verlag.

Bent u tevreden over deze pagina?