Witstaartstekelvarken
Dit dier staat niet op de huis- en hobbydierenlijst.
Hieronder leest u de beoordeling over dit dier.
Algemene informatie
| Familie | Hystricidae |
|---|---|
| Subfamilie | - |
| Genus | Hystrix |
| Soort | Hystrix indica |
| Gedomesticeerd | Nee |
| Kruising | Nee |
| Volwassen grootte |
|
| Gewicht | 8-27 kg |
| Dieet | Omnivoor |
| Natuurlijke leefomgeving |
|
| Levensverwachting | 10-15 jaar wild, 27 jaar gevangenschap. |
| IUCN-status | "Least concern" |
| CITES | Niet vermeld |
Risicoklasse E
Bij het witstaartstekelvarken zijn in vier risicocategorieën voor “gezondheid en welzijn dier” één of meerdere risicofactor(en) vastgesteld. Hierdoor valt het witstaartstekelvarken in risicoklasse E.
Samenvatting beoordeling van het witstaartstekelvarken
Indien er sprake is van één of meerdere relevante ernstige zoönose(n) die slechts met gespecialiseerde maatregelen beheersbaar is/zijn wordt de risicofactor aangekruist (!), maar telt deze niet mee in de eindscore. Indien er sprake is van een relevante ernstige zoönose die niet of nauwelijks beheersbaar is of er sprake is van risico op ernstige letselschade komt de diersoort direct onder risicoklasse F te vallen (XF). Indien de risicofactor van toepassing is, wordt deze aangekruist (X).
| Risicocategorie | Van toepassing | Toelichting |
|---|---|---|
| Zoönosen | ! (signalerend) | Bij het witstaartstekelvarken is het hoog-risico zoönotisch pathogeen Crimean-Congo hemorrhagic fever virus aangetoond. Dit leidt in het geval van wildvang tot een signalerende toepassing van deze risicofactor. |
| Letselschade | De risicofactor in deze risicocategorie is niet van toepassing. |
| Risicocategorie | Van toepassing | Toelichting |
|---|---|---|
| Voedselopname | X |
|
| Ruimtegebruik/veiligheid | X |
|
| Thermoregulatie | X | Het witstaartstekelvarken is lokaal aangepast aan een mediterraan-, steppe- en woestijnklimaat. |
| Sociaal gedrag | X |
|
Beoordeling per risicofactor
Risico's voor de mens
| Risicofactor | Van toepassing | Toelichting |
|---|---|---|
| LG1 | ! (signalerend) | Bij het witstaartstekelvarken is het hoog-risico zoönotisch pathogeen Crimean-Congo hemorrhagic fever virus (Dhanda & Raja, 1974; Nalca & Whitehouse, 2007) aangetoond. Dit leidt in het geval van wildvang tot een signalerende toepassing van deze risicofactor. |
| Risicofactor | Van toepassing | Toelichting |
|---|---|---|
| LG2 | Op basis van de morfologie van het witstaartstekelvarken is het niet aannemelijk dat de dieren ernstig letsel zullen veroorzaken bij de mens (Barthelmess, 2016). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. |
Risico's voor dierenwelzijn/diergezondheid
| Risicofactor | Van toepassing | Toelichting |
|---|---|---|
| V1 | Het witstaartstekelvarken is een omnivoor (Barthelmess, 2016; Coppola et al., 2020). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. | |
| V2 | X | Het witstaartstekelvarken heeft hypsodonte kiezen en elodonte snijtanden (Barthelmess, 2016; Koenigswald, 2011; van Weers, 1994). Deze risicofactor is daarom van toepassing. |
| V3 | X | Het witstaartstekelvarken is nachtactief en foerageert het grootste deel van de actieve tijd ’s nachts. Nachtelijke activiteit is in de zomer (9.2 uur) langer dan in de winter (6.7 uur) (Barthelmess, 2016). De actieve tijd buiten hun hol wordt bijna geheel gespendeerd aan foerageren (Saltz & Alkon, 1989). Stekelvarkens binnen de familie (Hystricidae) hebben een verteringsstelsel aangepast aan vezelrijkvoedsel, een langzaam metabolisme en doen aan coprofagie (Hagen et al., 2019; van Jaarsveld & Knight-Eloff, 1984). Deze risicofactor is daarom van toepassing. |
| V4 | Het dieet van witstaartstekelvarkens bestaat voornamelijk uit ondergrondse bollen, knollen, wortels en rizomen. Verder eet het witstaartstekelvarken ook granen, fruit, gewassen en aas (Barthelmess, 2016; Coppola et al., 2020). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. |
| Risicofactor | Van toepassing | Toelichting |
|---|---|---|
| R1 | X | Witstaartstekelvarkens hebben een home range van 0,38-1,8 km2. De grootte van de home range is afhankelijk van de voedselbeschikbaarheid. De home range is kleiner in de buurt van plantages en groter bij natuurlijke voedselbronnen. Home ranges van familiegroepen overlappen zelden. De home ranges van gewone stekelvarkens worden gemarkeerd met geuren en worden actief verdedigd door de familiegroep (Barthelmess, 2016). Deze risicofactor is daarom van toepassing. |
| R2 | X | Witstaartstekelvarkens gebruiken een afgezonderde nestplaats voor het werpen en grootbrengen van jongen en als rustplaats (Barthelmess, 2016). Deze risicofactor is daarom van toepassing. |
| R3 | Het witstaartstekelvarken stelt zich defensief op bij tekenen van gevaar en heeft geen primaire vluchtreactie (Barthelmess, 2016). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. | |
| R4 | X | Witstaartstekelvarkens gebruiken uitsluitend zelf-gegraven holen. Ze graven uitgebreide tunnelsystemen van 10-16 m lang. De tunnelsystemen zijn opgemaakt uit verschillende kamers verbonden met tunnels. De tunnelsystemen worden tientallen jaren gebruikt door clans en verschaffen een stabiele temperatuur en luchtvochtigheid (Barthelmess, 2016; Mukherjee et al., 2019). Deze risicofactor is daarom van toepassing. |
| R5 | Voor witstaartstekelvarkens zijn er geen specifieke omgevingselementen essentieel (Barthelmess, 2016). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. |
| Risicofactor | Van toepassing | Toelichting |
|---|---|---|
| T1 | X |
Het witstaartstekelvarken komt voor in verschillende klimaten, namelijk in een mediterraan, steppe- en woestijnklimaat (Barthelmess, 2016; Schultz, 2005). De gemiddelde minimumtemperatuur in de steppes van Israël en omstreken waar witstaartstekelvarkens voorkomen is 8 °C (met een uiterste minimumtemperatuur van -3 °C) en de gemiddelde maximumtemperatuur is 25 °C (met een uiterste maximumtemperatuur van 44 °C). De gemiddelde jaarlijkse neerslaghoeveelheid is 150 mm en de luchtvochtigheid is gemiddeld 50% (Meteoblue, 2020a). De gemiddelde minimumtemperatuur in de bossen van Zuid-India en Sri Lanka waar witstaartstekelvarkens voorkomen is 21 °C (met een uiterste minimumtemperatuur van 16 °C) en de gemiddelde maximumtemperatuur is 30 °C (met een uiterste maximumtemperatuur van 38 °C). De gemiddelde jaarlijkse neerslaghoeveelheid is 1200 mm en de luchtvochtigheid is gemiddeld 80% (Meteoblue, 2020b). Het witstaartstekelvarken kom voor in een mediterraan-, steppe- en woestijnklimaat en populaties zijn lokaal aangepast aan het klimaat. Deze risicofactor is daarom van toepassing. |
| T2 | Er is geen wetenschappelijke literatuur gevonden over het gebruik van zoel-, koel- of opwarmplaatsen. Het gebruik hiervan wordt ook niet aannemelijk geacht omdat witstaartstekelvarkens nachtdieren zijn, gebruik maken van een hol en in een gebied leven met weinig temperatuurfluctuaties gedurende de dag en het jaar (Barthelmess, 2016; Coppola et al., 2019). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. | |
| T3 | Witstaartstekelvarkens zijn jaarrond actief (Barthelmess, 2016). Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. |
| Risicofactor | Van toepassing | Toelichting |
|---|---|---|
| S1 | X | Witstaartstekelvarkens hebben een monogame leefwijze (Barthelmess, 2016; Yürümez & Ulutürk, 2016). Deze risicofactor is daarom van toepassing. |
| S2 | X | Witstaartstekelvarkens leven in familiegroepen bestaande uit een ouderlijk paar en de jongen. Bij de aanverwante soort het Zuid-Afrikaans stekelvarken (H. africaeaustralis) onderdrukken dominante vrouwtjes binnen de familiegroep voortplanting van subordinate vrouwtjes (van Aarde & van Wyk, 1991). Er is sprake van een despotische dominantiehiërarchie. Deze risicofactor is daarom van toepassing. |
| S3 | Witstaartstekelvarkens leven in familiegroepen bestaande uit een ouderlijk paar en de jongen. Bij de aanverwante soort het Zuid-Afrikaans stekelvarken (H. africaeaustralis) onderdrukken dominante vrouwtjes binnen de familiegroep voortplanting van subordinate vrouwtjes (van Aarde & van Wyk, 1991). Er is sprake van een despotische dominantiehiërarchie. Deze risicofactor is daarom van toepassing.Vrouwtjes zijn vanaf 1 jaar geslachtsrijp en kunnen één keer per jaar werpen. Vrouwtjes zijn 3 maanden drachtig en krijgen per worp 1-4 jongen. Witstaartstekelvarkens planten zich jaarrond voort. In Pakistan hebben witstaartstekelvarkens een geboortepiek tussen maart en (Alkon & Saltz, 1985; Barthelmess, 2016; Tohmé & Tohmé, 1980). Witstaartstekelvarkens hebben geen grote kans op overbevolking. Deze risicofactor is daarom niet van toepassing. |
Verwijzingen
van Aarde, R. J. & van Wyk, V. (1991). Reproductive inhibition in the Cape porcupine, Hystrix africaeaustralis. J Reprod Fert. 92. 13-19.
Alkon, P. U. & Saltz, D. (1985). Patterns of Crested Porcupine (Hystrix indica) Damage to Cultivated Potatoes. Agriculture, Ecosystems and Environment. 14(3-4). 171-183.
Amori, G., Hutterer, R., Kryštufek, B., Yigit, N., Mitsain, G. & Palomo, L.J. (2016). Hystrix indica. The IUCN Red List of Threatened Species 2016. Opgehaald van IUCN: https://www.iucnredlist.org/species/10751/115099509.
Barthelmess, E. L. (2016). Family Hystricidae (Old World Porcupines). In D. E. Wilson, T. E. Lacher Jr. & R. A. Mittermeier, Handbook of the Mammals of the World. 6. Lagomorphs and Rodents I (pp. 304-329). Barcelona: Lynx Edicions.
Coppola, F., Vecchio, G. & Felicioli, A. (2019). Diurnal motor activity and “sunbathing” behaviour in crested porcupine (Hystrix cristata L., 1758). Scientific Reports. 9(14283). 1-8.
Coppola, F., Guerrieri, D., Simoncini, A., Varuzza, P., Vecchio, G. & Felicioli, A. (2020). Evidence of scavenging behaviour in crested porcupine. Scientific Reports. 10(12297). 1-6.
Dhanda, V. & Raja, E. E. (1974). A new species of Hyalomma (Acarina: Ixodidae) from porcupine in South India. Oriental Insects. 8(4). 531-536.
Hagen, K. B., Hammer, S., Frei, S., Ortmann, S., Glogowski, R., Kreuzer, M. & Clauss, M. (2019). Digestive physiology, resting metabolism and methane production of captive Indian crested porcupine (Hystrix indica). Journal of Animal and Feed Sciences. 28. 69-77.
van Jaarsveld, A. S. & Knight-Eloff, A. K. (1984). Digestion in the porcupine Hystrix africaeaustralis. South African Journal of Zoology. 19(2). 109-112.
Koenigswald, W. v. (2011). Diversity of hypsodont teeth in mammalian dentitions – construction and classification. Palaeontographica. 294(1-3). 63-94.
Meteoblue. (2020a). Mitzpe Ramon, Israel. Opgehaald van Meteoblue: https://www.meteoblue.com/en/weather/historyclimate/climatemodelled/mit….
Meteoblue. (2020b). Colombo, Sri Lanka. Opgehaald van Meteoblue: https://www.meteoblue.com/en/weather/historyclimate/climatemodelled/col….
Mukherjee, A., Pal, A., Velankar, A. D., Kumara, H. N. & Bhupathy, S. (2019). Stay awhile in my burrow! Interspecific associations of vertebrates to Indian crested porcupine burrows. Ethology Ecology & Evolution. 31(4). 313-328.
Nalca, A. & Whitehouse, C. A. (2007). Crimean-Congo Hemorrhagic Fever Virus Infection Among Animals. In O. Ergonul and C. A. Whitehouse, Crimean-Congo Hemorrhagic Fever (pp. 155-165). Dordrecht: Springer.
Saltz, D. & Alkon, P. E. (1989). On the spatial behaviour of Indian crested porcupines (Hystrix indica). Journal of Zoology. 217(2). 255-266.
Schultz, J. (2005). The Ecozones of the World: The Ecological Divisions of the Geosphere (2nd ed.). Stuttgart: Springer.
Tohmé, G. & Tohmé, H. (1980). Contribution à l’étude du porc-épic Hystrix indica indica Kerr, 1792 (Rodentia). Mammalia. 44(4). 523-529.
Weigl, R. (2005). Longevity of mammals in captivity; from the living collections of the world. Frankfurt: Kleine Senckenberg-Reihe.
van Weers, D. J. (1994). The porcupine Hystrix refossa Gervais, 1852 from the Plio- Pleistocene of Europe, with notes on other fossil and extant species of the genus Hystrix. Scripta Geol. 106. 35-52.
Yürümez, G. & Ulutürk, S. (2016). Distribution of Indian Crested Porcupine Hystrix indica (Kerr, 1792) (Mammalia: Rodentia) in Batman Province. Journal of Life Sciences. 6(1). 181-186.
